سمسون

دانشمندان نشان داده‌اند که وجود ابرزمین در قسمت درونی منظومه‌ی شمسی علتایجاد چنان هرج‌و‌مرج اقلیمی شدیدی می‌شد که ممکن می بود زمین را تقریباً سکونت‌ناپذیر کند.

ابرزمین‌ها یکی از رایج‌ترین انواع سیارات در کهکشان ما می باشند که از زمین بزرگ‌تر اما از نپتون کوچک‌تر می باشند. ابرزمین‌ها، به جز در منظومه‌ی شمسی خودمان تقریباً در هر جایی از کهکشان راه‌شیری، یافت خواهد شد. با‌این‌حال، به حرف های‌ی امیلی سیمپسون و هوارد چن، دانشمندان سیاره‌شناسی موسسه فناوری فلوریدا، جای شگفتی نیست که زمین ما در محله‌ی کیهانی بدون این سیارات وجود دارد.

سیمپسون و چن همانند‌سازی‌های کامپیوتری ساختند که نشان می‌داد اگر یک ابرزمین در جایی بین مدارهای مریخ و مشتری به دور خورشید بچرخد، چه اتفاقی رخ می‌داد. اگر در طول سال‌های شکل‌گیری منظومه، وقتی که سیارات از قرص غبار و گاز اطراف خورشید جوان اغاز به شکل گیری کردند، حالت اندکی متفاوت می بود، از نظر فنی این امکان وجود داشت که منظومه‌ی شمسی ما دارای ابرزمین بشود. برای مثال، اگر غول‌های گازی اندکی کمتر رشد می‌کردند، ممکن می بود فضا و مواد برای وجود یک ابرزمین درست مقداری دورتر از مریخ وجود داشته باشد.

یک ابرزمین که درست در آن سوی مریخ واقع شده است، سیارات سنگی کوچک‌تر و درونی منظومه شمسی را به‌طور چشمگیری مختل می‌کند. گرانش ابرزمین، سیارات دیگر را به مدارهای غیرعادی (طویل و باریک) یا حتی مدارهایی که به شدت کج شده‌اند، سوق می‌دهد. برخی از مدارها نیز دائما در حال تحول خواهند می بود و هیچ زمان پایدار نمی‌شوند. در سطوح سیارات کوچک، شرایط آشفته خواهد می بود. این چنین دینامیک مداری کج‌شده و غیرمعمولی به تابستان‌ها و زمستان‌های غیرعادی منجر می‌بشود. علاوه‌بر‌این، سیاراتی با مدارهای ناپایدار امکان پذیر انتقال سریع به داخل و خارج از عصر یخبندان را توانایی کنند.

هر نوعی از حیات در این چنین دنیایی با اقلیم ناپایدار باید سرسخت باشد و بتواند به شدت با تغییرات دیدنی محیطی سازگار بشود. این یافته مشخص می کند سیارات سنگی به اندازه‌ی زمین که در مناطق سکونت‌پذیر ستارگان دیگر قرار دارند، اگر در مجاورت یک یا چند ابرزمین باشند، امکان پذیر برای زندگی مناسب نباشند. تأثیر گرانشی سیارات بزرگتر می‌تواند علتبی‌ثباتی قابل‌توجهی در اقلیم سیارات کوچکتر و به گمان زیاد سکونت‌‌پذیر بشود. یک از چیز‌هایی که حیات برای تکامل به آن نیاز دارد، حداقل مقداری ارامش است.

چن در رابطه وجود ابرزمین در منظومه‌ی شمسی می‌گوید: «هرچه بزرگ‌تر باشد، بدتر می‌بشود. بیشترین جرم از نظر تحول پایداری مدارهای زمین و زهره و مریخ، به اختصاصی زمین، بدترین می بود. ابر‌زمین در مداری زیاد غیرعادی نیز خبر بدی برای سیارات درونی خواهد می بود، چون گمان بیشتری وجود دارد که زمین، مریخ و زهره را به مدارهای غیرمرکز یا کج براند.»