سمسون

بورمن توضیح می‌دهد که تغذیه و رشد سیاهچاله‌های کلان‌جرم بدون وجود نوعی مخزن مواد در اطراف آن‌ها مقدور نیست. او می‌گوید:

باور بر این است که ماده‌ی اطراف سیاه‌چاله می‌تواند به شکل یک دونات در بیاید. بسته به جهت‌گیری آن ماده به سمت خط دید خود ما یا مرکز مواد، ناظر قرص برافزایشی زیاد روشن یا تاریکی شدید خواهیم می بود. پیش‌ازاین، پژوهش‌ها نشان داده می بود که این تاریکی می‌تواند ۱۵ درصد از سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم تغذیه‌کننده را از دید ما نهان کند.

بورمن و همکارانش ایده‌ی خود را با داده‌های فروسرخ فضاپیمای آرایه تلسکوپ طیف‌سنج هسته‌ای ناسا (NuSTAR) به گفتن بخشی از پروژه‌ای به نام NuLANDS‌ (بازدید توزیع محلی NuSTAR AGN NH) آزمایش کردند.

نتیجه، تجسم نور فروسرخی می بود که از ابرهای اطراف سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم سرچشمه می‌گرفت. به این ترتیب پژوهشگرها می‌توانستند به اولین سرشماری پالایش‌شده از سیاه‌چاله‌هایی که با مصرف مواد اطرافشان رشد می‌کنند، برسند. پوشاک گاندی، عضو گروه پژوهشگران دانشگاه ساوتهمپتون در بیانیه‌ای او گفت:

اگرچه سیاه‌چاله‌ها تاریک می باشند، گازهای اطرافشان گرم خواهد شد و به شدت می‌درخشند و می‌توانند این اجرام را به یکی از درخشان‌ترین جرم‌های جهان تبدیل کنند. حتی هنگامی آن‌ها نهان باشند، گرد و غبار اطراف، این نور را به‌گفتن تابش فروسرخ جذب و بازنشر می‌کند و بدین ترتیب وجود سیاه‌‌چاله‌هایشان را آشکار می‌کند. ما دریافته‌ایم که تعداد بسیاری از سیاه‌چاله‌ها از دید نهان می باشند و با قرارگیری در پشت گاز و غبار، برای تلسکوپ‌های معمولی نامرئی شده‌اند.

یافتن سیاه‌چاله‌های مخفی تغذیه‌کننده می‌تواند به توضیح چگونگی رشد آن‌ها به این چنین اندازه‌های بسیار عظیمی پشتیبانی کند. این چنین می‌تواند عکس بهتری را از چگونگی تکامل کهکشان‌ها ترسیم کند. گاندی می‌گوید:

اگر سیاه‌چاله‌ها را نداشتیم، کهکشان‌ها می‌توانستند زیاد بزرگ‌تر باشند. اگر در کهکشان راه شیری خود یک سیاه‌چاله‌ی کلان‌جرم نداشتیم ممکن می بود تعداد بیشتری ستاره در آسمان وجود داشته باشد. این فقط یک نمونه است که مشخص می کند چطور سیاه‌چاله‌ها می‌توانند بر تکامل کهکشان تأثیر بگذارند.

بورمن توضیح می‌دهد که اگر بتوانیم محتوای تغذیه‌ی سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم جهان را ببینیم، دیدگاهمان نسبت به جهان متفاوت خواهد شد. او می‌گوید: «اگر چشمان ما قادر به تشخیص پرتو ایکس می بود، آسمان را پر از نقطه می‌دیدیم. هر یک از این نقطه‌ها یک سیاه‌چاله‌ی کلان‌جرم برافزایشی می باشند.»

یافته‌های پژوهشگران ۳۰ دسامبر در نشریه اخترفیزیکی انتشار شد.