سمسون

میکروپلاستیک‌های یافت‌شده در بزاق داوطلب پژوهش، ۲۰ میکرومتر یا زیاد تر بودند که تقریباً برابر با قطر نازک‌ترین موی انسان است؛ اما از دیدگاه یک سلول در بدن انسان، ۲۰ میکرومتر اندازه بزرگی محسوب می‌بشود (به‌گفتن مثال، یک گلبول قرمز تقریباً ۷ میکرومتر قطر دارد).

این نوشته مهم است چون میکروپلاستیک‌هایی که اشکار شده است می‌توانند به سلول‌ها و جنین‌ها صدمه برسانند، ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ برابر کوچک‌تر از این اندازه می باشند (۲۰ تا ۵۰۰ نانومتر). این میکروپلاستیک‌های بسیار کوچک، نانوپلاستیک نامیده خواهد شد.

نانوپلاستیک‌ها دلواپس‌کننده می باشند، چون آن‌قدر کوچک‌اند که سلول‌های زنده می‌توانند آن‌ها را از طریق فرآیندی به نام اندوسیتوز جذب کنند. هنگامی که نانوپلاستیک‌ها داخل سلول خواهد شد، می‌توانند مشکلات بسیاری تشکیل کنند، از جمله تحریک سلول برای تشکیل گونه‌های فعال اکسیژن که مولکول‌های سمی می باشند. این سموم امکان پذیر فوراً سلول را نکشند، اما می‌توانند آن را ضعیف کنند.

این چنین، ذرات پلاستیکی که در آزمایش‌ها علتنقص‌های مادرزادی در جنین‌های حیوانی شده‌اند، همان نانوپلاستیک‌ها می باشند، نه میکروپلاستیک‌های زیاد بزرگ‌تری که در بزاق افراد مصرف‌کننده آدامس یافت شده‌اند.

مطالعه مربوط به آدامس زیاد دلنشین است. این تحقیق مشخص می کند که چه مقدار راحت می‌توانیم ناآگاهانه خود را در معرض صدها میکروپلاستیک قرار دهیم. بااین‌حال، نمی‌توانیم به‌طور قطعی هیچ‌گونه خطر سلامتی را به جویدن آدامس نسبت دهیم.

میکروپلاستیک‌هایی که زمان جویدن آدامس آزاد خواهد شد، نسبتاً بزرگ می باشند و ما هیچ خبری از تأثیر این ذرات بزرگ در بدن انسان نداریم. این چنین نمی‌دانیم که آیا جویدن آدامس نانوپلاستیک آزاد می‌کند یا نه. مشکل اینجاست که نانوپلاستیک‌ها آن‌قدر کوچک‌اند که برای شناسایی آن‌ها به دستگاه‌های خاص نیاز است. به همین علت، محققان آمریکایی که این تحقیق را انجام دادند، تصمیم گرفتند که اصلاً به جستوجو نانوپلاستیک‌ها نگردند.

برخی از کارشناسان اعتقاد دارند که خطرات احتمالی میکروپلاستیک‌ها بزرگ‌نمایی شده است، درحالی‌که برخی دیگر از کیفیت تحقیقات علمی در این عرصه انتقاد می‌کنند. امیدواریم که زیاد سریع اشکار بشود که آیا نگرانی‌ها درمورد میکروپلاستیک‌ها موجه است یا فقطً یک شایعه و جنجال بی‌مبنا به حساب می اید.