سمسون

نزدیک به ۱۵ سال پیش، دکتر ایونز باربوسا فرناندس، جراح مغز و اعصاب در دانشگاه دولتی کامپیناس در برزیل، فهمید شد پایه جمجمه بیماران مبتلا به ناهنجاری کیاری همانند مثالهای نئاندرتالی است که او در موزه‌های اروپا دیده می بود. شباهت بین دو مورد مذکور در شیب ملایم استخوان بعد‌سری، بخشی که مخچه در آن قرار می‌گیرد، قابل‌دقت می بود.

مغز نئاندرتال‌ها بزرگ‌تر از مغز انسان‌های امروزی می بود، اما شکل جمجمه آن‌ها فرق داشت. جمجمه نئاندرتال‌ها از جلو (پیشانی) به سمت عقب مقداری خمیده یا شیب‌دار می بود و تکه پایین جمجمه هم صاف‌تر می بود. به همین علت، شکل کلی جمجمه آن‌ها نسبت به جمجمه‌های انسان‌های امروزی که گردتر و گردشکل می باشند، زیاد تر صاف و کشیده به ‌نظر می‌رسید.

در سال ۲۰۱۳، باربوسا فرناندس این فرضیه‌ را نقل کرد که شکل جمجمه در ناهنجاری کیاری امکان پذیر از انسان‌های منقرض‌شده‌ای که با انسان‌های خردمند آمیزش داشتند، به ارث رسیده باشد.

با الهام از فرضیه یادشده، کیمبرلی پلومپ از دانشگاه فیلیپین دیلیمان و همکارانش، با منفعت گیری از تصاویر سی‌تی‌اسکن جمجمه، مدل‌های سه‌بعدی دیجیتالی از جمجمه ۴۶ فرد مبتلا به بیماری کیاری نوع ۱ و این چنین ۵۷ فرد غیرمبتلا را تشکیل کردند. تحلیل‌های ریاضی دقیق آن‌ها قبول کرد که جمجمه‌های افراد مبتلا به ناهنجاری کیاری دارای استخوان بعد‌سری کوچک‌تر با زاویه‌ای صاف‌تر می باشند و این چنین فشردگی بیشتری در تکه پایه جمجمه، جایی که مخچه قرار دارد، دیده می‌بشود.

در مرحله سپس، گروه تحقیقاتی مدل‌های دیجیتال جمجمه‌های انسان‌های امروزی را با مدل‌های دیجیتال هشت جمجمه فسیل‌شده از انسان‌های باستانی گوناگون شامل انسان نئاندرتال، انسان راست‌قامت، انسان هایدلبرگی و انسان‌ خردمند باستانی قیاس کردند. آن‌ها دریافتند که پایه جمجمه‌ نئاندرتال‌ها ازنظر اندازه‌ شباهت قابل‌‌توجهی به جمجمه‌های انسان‌های امروزی مبتلا به ناهنجاری کیاری دارد، درحالی‌که پایه جمجمه‌ دیگر انسان‌های باستانی زیاد تر همانند جمجمه‌های انسان‌های امروزی بدون ناهنجاری کیاری است.