سمسون

وویجرها نخستین فضاپیماهایی بودند که داخل فضای بین‌ستاره‌ای شدند و بعد از تقریباً ۵۰ سال در فضا، تا این مدت هم شگفت‌انگیز‌اند. وویجر ۱ اکنون تقریباً به فاصله‌ی یک روز نوری از زمین رسیده و وویجر ۲ نیز زیاد عقب‌تر نیست. این کاوشگرها با فرستنده‌ای رادیویی با توان تنها ۲۳ وات با زمین ربط برقرار می‌کنند. به گفتن ساده‌تر نوری که در مایکروویو شما هست، انرژی بیشتری از این فضاپیماهای شگفت‌انگیز دارد!

با حرکت وویجرها  در فضا، سیگنال آن‌ها ضعیف‌تر می‌بشود؛  این نوشته فقطً به قوانین فیزیک مربوط است. اکنون یکی از آنتن‌های حیاتی که این ربط را نگه داری می‌کند، در حال تعمیر و به‌روزرسانی است تا مطمعن حاصل بشود که اتصال هم چنان آشکار و پایدار باقی بماند.

پژوهشگران بازدید کرده‌اند که وویجرها تا چه فاصله‌ای می‌توانند پیش بروند و هم چنان توسط زمین شناسایی شوند. آن‌ها به نتیجه‌ای دلنشین رسیده‌اند: می‌توان وویجرها را تا فاصله‌ی ۰٫۹۷ سال نوری یا نزدیک به ۳۵۴ روز نوری از زمین ردیابی کرد.

وویجرها برای خروج از منظومه شمسی باید با شدت بسیاری حرکت می‌کردند، اما زمان عبور از کنار سیارات غول‌پیکر، به‌علت گرانش خورشید، سرعتشان تا حدودی افت یافت. با این حال، آن‌ها تا این مدت با سرعتی باورنکردنی حرکت می‌کنند. برای مثال شدت وویجر ۱  به ۶۱٬۵۰۰ کیلومتر در ساعت می‌رسد.

با این شدت، وویجر ۱ برای رسیدن به فاصله‌ی ۳۵۴ روز نوری از زمین، تا این مدت نزدیک به ۱۷٬۰۰۰ سال زمان نیاز دارد؛   یقیناً باتری هسته‌ای‌اش قطعاً تا آن زمان دوام نخواهد آورد!

اطلاعات فوق برگرفته از مقاله دکتر سوفیا شیخ است که به بازدید قابل شناسایی بودن نشانه‌های فناوری (Technosignatures) می‌پردازد. این نشانه‌ها شواهد احتمالی از وجود تمدن‌های پیشرفته می باشند و می‌توانند در قالب‌هایی همانند، اختفای ستاره‌ای (امکان پذیر به کره دایسون اشاره داشته باشد)، آلاینده‌ها و دیگر گازهای غیرطبیعی حاضر در جو یک سیاره فراخورشیدی و یقیناً کشف سیگنال‌های مخابراتی ظاهر شوند.

تشخیص سیگنال‌های رادیویی، سال‌ها است که تمرکز مهم پروژه جست‌وجوی هوش فرازمینی (SETI) بوده است. ما می‌دانیم که مخابرات ما به فضا نشت می‌کنند؛ به این علت منطقی است که به جستوجو ارتباطات موجودات فرازمینی بگردیم که می‌تواند شامل مطلب‌های به عمد آن‌ها به فضا (شبیه مطلب ما از تلسکوپ آرسِیبو) و این چنین سیگنال‌های ناآگاهانه‌ای که همانند ما به طور ناخواسته به فضا نشت می‌کند، باشند.

اینجا فناوری داریم و امواج رادیویی تشکیل می‌کنیم. می‌خواهیم بفهمیم که آیا تمدنی دیگر با فناوری کافی می‌تواند این انتشارهای رادیویی ما را تشخیص دهد یا نه.

پژوهش‌های شیخ و سایده نگاهی به نشانه‌های فناوری انسان و این چنین قابل شناسایی‌ بودنشان می‌کنند. در مقاله‌ی شیخ، آمده است که امواج رادیویی شبکه ارتباطات فضایی ناسا (Deep Space Network) که انسان را به کاوشگرهای رباتیکش در سراسر منظومه شمسی و فراتر متصل می‌کند تا فاصله‌ی ۶۵ سال نوری قابل شناسایی می باشند. در این حجم از فضا چند هزار سامانه ستاره‌ای وجود دارد و  احتمالا یکی از آن‌ها اکنون می‌داند که ما اینجاییم.

یافته‌های این پژوهش در نشریه‌ی The Astronomical Journal انتشار شده است.