سمسون

از وقتی که اخترشناسان نخستین سیاره‌های خارج از منظومه شمسی را در سال ۱۹۹۲ و اولین سیاره‌ی چرخان به دور ستاره‌ای خورشیدمانند را در سال ۱۹۹۵ کشف کردند، دانشمندان در جستجوی آن درخشش‌ها، چشمک‌ها و لرزش‌هایی بوده‌اند که نشانه وجود جهانی دوردست می باشند. اکنون ناسا اظهار کرده که تعداد سیاره‌های تأییدشده از عدد ۶۰۰۰ فراتر رفته و به مجموع ۶۰۰۷ رسیده است.

دسته‌ی ۱۸ تایی سیاره‌های تازه‌ کشف‌شده‌ای که ما را به نقطه عطف مهم تازه رسانده است، عمدتاً کره‌های سنگی با اندازه‌ی بین زمین و نپتون می باشند؛ یعنی همان رایج‌ترین نوع سیاره‌ای که تا بحال در راه شیری شناسایی کرده‌ایم.

اخترشناسان این سیار‌ه‌ها را با تلسکوپ‌های زمینی و به‌اختصاصی ماهواره نقشه‌برداری سیاره‌های فراخورشیدی گذران ناسا (TESS) که هم‌اکنون به دور زمین می‌چرخد، شناسایی کرده‌اند و حتی با بازدید داده‌های تلسکوپ فضایی کپلر که هفت سال از آخر فعالیتش می‌گذرد، موفق به شناسایی آن‌ها شدند.

جسی کریستینسن، دانشمند ارشد مؤسسه سیاره‌های فراخورشیدی ناسا در مؤسسه فناوری کالیفرنیا، به ساینتیفیک آمریکن می‌گوید:

در هر جایی که نگاه می‌کنیم، سیاره اشکار می‌کنیم. هر بار که تلسکوپ جدیدی روشن می‌کنید و به سمت ستاره‌ها می‌گیرید، سیاره اشکار می‌کنیم و این اتفاق شگفت‌انگیز است. ممکن می بود اینطور نباشد؛ ممکن می بود منظومه شمسی استثنایی شگفت باشد.

نخستین سیاره‌های فراخورشیدی عمدتاً به‌وسیله‌ی کششی که از نظر گرانشی روی ستاره میزبانشان اعمال می‌کنند، شناسایی شدند: این کشش جهت لرزش ستاره می‌بشود و این حرکت یا به‌صورت مرئی به چشم می‌آید یا به روش زیاد رایج‌تر، از طریق تحول طول موج نور ستاره تشخیص داده می‌بشود.

با پرتاب مأموریت کپلر در سال ۲۰۰۹، تعداد بیشتری از سیاره‌های فراخورشیدی با منفعت گیری از روش موسوم به «گذار» کشف شدند؛ یعنی شناسایی سوسو زدن منظم نور یک ستاره که در زمان گذر سیاره از بین ستاره و تلسکوپ، رخ می‌دهد. سپس ماهواره تس در سال ۲۰۱۸ از راه رسید. این تلسکوپ کل آسمان را برای یافتن سیاره‌ها به‌روشی گذار بازدید می‌کند و شمار سیاره‌های فراخورشیدی کشف‌شده را به‌مراتب بالاتر برد: تقریباً نیمی از هزار سیاره‌ی تأییدشده از سال ۲۰۲۲ به سپس، توسط تس کشف شده‌اند.